Vanochtend had ik een bijzonder gesprek met een professional die zelf geraakt werd door een reorganisatie. Een situatie die ze normaal vanuit haar coachende rol bij anderen begeleidt, maar nu bij haarzelf speelt.
Dat is vaak de uitdaging: wat we anderen adviseren, zien we niet altijd even helder als het om onszelf gaat.
Tijdens het gesprek werd één thema steeds duidelijker: grenzen stellen. Het lijkt zo simpel, maar is in de praktijk vaak ingewikkelder. Hoe vaak zeg je ‘nee’, terwijl je eigenlijk bedoelt: "Misschien... als je me maar genoeg overtuigt"?
Hoe vaak geef je tóch ruimte aan iets waar je je eigenlijk niet prettig bij voelt?
Deze professional merkte op dat haar eigen grenzen niet altijd werden gerespecteerd, door anderen, maar vooral door haarzelf.
We kwamen tot een krachtige ontdekking: soms hoeft een probleem niet door jou opgelost te worden. Niet alles ligt op jouw bordje.
En daar kwam Elsa om de hoek kijken – ja, van Let it go. Want nee zeggen, even ademen en het probleem laten waar het hoort, geeft ruimte.
Ruimte om jezelf serieus te nemen. Ruimte om trots te zijn op elke stap, hoe klein ook.
Het mooie was het berichtje dat ik later ontving: "Ik ben zo trots! Het voelde goed om mijn grenzen aan te geven. Dit is een begin."
Dit is precies waar het om draait: elke keer dat het lukt, is een overwinning.
Wat ik vooral wil meegeven: je hoeft het niet alleen te doen. Soms is één gesprek genoeg om helderheid te krijgen en weer verder te kunnen. Dit is de kracht van samen, een moment van aandacht voor jezelf, om vervolgens sterker te staan.
Ben jij ook op zoek naar een moment van reflectie of herken je jezelf in dit verhaal? Ik help je graag verder. Samen maken we de volgende stap helder.
Reactie plaatsen
Reacties